Gregory van de Himalaya-expeditie, Raab van de Kon Tiki, we hoorden zangers als Charles Trenet, Bobbejaan Schoepen, The Westminster Singers, we gingen op in vioolrecitals van Lola Bobesco en J. Genty, zaten voor Vlaamse dichters die uit hun eigen werk voordroegen als Pieter Buckinx, Marcel Coole, declamatoren als Viala, Bernard of van het Nederlands Kamertoneel, enz. De lijst is eindeloos.
" Herinneringen ". zegt A. Helman, " zijn als schuwe vogels die fladderen van dak tot dak, die nauwelijks de toppen raken en weer zweven in de lucht ". Velen zullen hun her-inneringen wel liefst laten neerstrijken op de studentikoze

grappen die ze beleefden of QP het dagelijks leven dat zo rijk was aan aktiviteiten, fratsen en stunts. Welke pater was het ook weer die in het vuur van zijn betoog hals over kop in de papiermand tuimelde ? En was het niet onze sympathieke studieprefekt die bij een inspectie argeloos uitriep : " Maar Jan, kijk toch niet zo naar mij als een hond naar een zieke koe ! " ? Op de excursiedagen konden we doordringen in het betovefend-schone bergland dat rond de boorden van het meer oprijst : de Biëga, de Kahuzi, nog verder de vulkanen met hun magische namen Nyamulagira en Nyaragonga, het Albert-Reservaat, of Zuidwaarts Kamaniola en het Tangayikameer hebben bij de meesten nog steeds diepglanzende herinneringen nage laten. Shangugu, Ruzizi, La Michaudière schonken een meer bescheiden doch steeds geestdriftig onthaalde afwisseling met nachtspelen en voettochten. Moeten we nog de opwindende Aloysiusspelen vermelden waar de brand van een Dinosaurus of het bombardement van het college vele andere attrakties bekroonden ? Of de spannende zeepkistenkoersen, de miniatuurvliegtuigbouw, het atelier waar auto's in- en uit-elkaar werden geprutst ? Dan vergeten we nog de Fantastic Fancy Fairs die heel de bevolking van de stad ' intra muros' deden stromen, tot grote vreugde van de Troubadours (wie kent nog , De Vlooienmars' van P. Boon ?) en de Star Boys.
Maar het domein waar de Nederlandse Sektie zich naar buiten toe het sterkst heeft betuigd en op een schitterende palmares mag terugblikken is het toneel. Vanaf het begin van zijn ontstaan kwam de Vlaamse Vriendenkring minstens eenmaal, meestal zelfs tweemaal per jaar met een Vlaams toneelstuk voor de pinnen. Naarmate de Nederlandse Sektie vorderde, groeide het verlangen bij de jongens om ook zelf op te treden.